20170122


Γέρασες μαζί μου μοναξιά θαρρώ κάνουμε παρέα από παιδιά τώρα που ό ήλιος γέρνει στη δύση σκέφτομαι αν φύγω απ'τη ζωή ποιός τυχερός θα σε φροντίσει Σ'αγάπησα πιστή μου μοναξιά είσουν η διαχρονική μου συντροφιά μου χαμογέλαγες, σου χαμογέλαγα είμασταν ταιριαστό ζευγάρι
Βράδιασε πάλι.......

Δίπλα μου τρώνε...
Κάποιος από την παρέα με ρώτησε τι θα φάω...
Δεν του απάντησα...
Τι να του πω?
Ότι έχω χορτάσει πόνο και μοναξιά?
✔ Χθες

Χθες κηδέψαμε τα τελευταία μας όνειρα
κάτω από τα βράχια, εκεί που αποχαιρετήσαμε
το τελευταίο μας καράβι.

Χθες δώσαμε τέλος στο παιδικό μας χαμόγελο
και φυλακίσαμε το φως της ψυχής μας,
κάτω από τα ηλιοκαμένα μας βλέφαρα.

Χθες υποταχτήκαμε στη μοίρα μας.
Είμαστε αδύνατοι.
Κι ας πιστέψαμε πως είμαστε πλασμένοι
για τα «μεγάλα».

Χθες οπισθοδρομήσαμε
την ώρα που πήγαμε να λύσουμε τους κάβους.
Τώρα σαπίζουμε δεμένοι
και βουλιάζουμε μέσα στη σιωπή μας.

Στ’ αστεία παίζαμε! Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί; Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας Κλέφτες! Στα ψέματα παίζαμε! Μ.Αναγνωστακης
ΑΠΟΒΡΟΧΟ Δεν ξερω ποτε , δεν ξερω αν πριν απο χρονια η μετα το θανατο μου θαρθει αυτο το γραμμα που θα επιτεινει ακομα πιο πολυ τη συγχυση ...και αληθεια ποιος μας διωχνει απο ηλικια σε ηλικια ; Η βροχη σταματησε. Τα δεντρα σταζουν μοναξια... Τ. Λ.
Εμφάνιση image.png
Με ξεγελασες εαυτε μου γιατί; με άφησες να μεγαλώσω
«Είπαν ότι πέθανε από καρδιά. Στα κρύα πιστοποιητικά θανάτου δε γράφεται όταν πεθάνει κανείς από αγάπη»
Κάνοντας τον κύκλο τής Ζωής διαπιστώνεις ότι όλα είναι μία ουτοπία

Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.
Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.
Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε
κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν
κι αμέσως να σπάνε…
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα…
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.


ΑΝ. ΜΑΤΣΑΔΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου