20170201

Η ΖΩΗ ΦΕΥΓΕΙ...............


Life left to go

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν...
Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις και συ όσο μεγαλώνεις...»
-Θανάσης Βέγγος.
Αυτό είχε γράψει στην πρώτη σελίδα ενός βιβλίου το οποίο μου είχε αγοράσει και δεν διάβασα ποτέ. Σπάνια διάβαζα τα βιβλία που μου έδινε.

Το βράδυ που ξάπλωσα για να κοιμηθώ είχα έναν πολύ ανήσυχο ύπνο.
Ήμουν μόνος μου στο σπίτι, τα πάντα ήταν σκονισμένα και σκοτεινά. Τα πάντα ήταν μοναχικά. Άρχισα να φωνάζω το όνομα της απελπισμένος, μια απάντηση ζητούσα. Ένα «σταμάτα να φωνάζεις, να χαρείς, έχω πονοκέφαλο» μα τίποτα... Μια απόλυτη, απέραντη ησυχία ρήμαζε τον τόπο όλο. Έτρεξα στο μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και όταν αντίκρισα αυτόν τον ρυτιδιασμένο γέρο με τα άσπρα μαλλιά και τα σβησμένα χαρακτηριστικά τα οποία υποδήλωναν πολλές ευτυχισμένες μέρες και άλλες τόσες δυστυχισμένες, τρόμαξα.
Ξαφνικά, θυμήθηκα τα πάντα. Εκείνη με είχε αφήσει, είχε γεράσει μαζί μου, όπως πάντα ήθελε, και αργότερα με άφησε μόνο μου. Το φάντασμά της ήταν παντού. Οι φωτογραφίες της δέσποζαν σε κάθε μεριά του σπιτιού, το άρωμα της πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, τα πράγματά της όλα στη θέση τους μα πουθενά εκείνη...
Εκείνη είχε φύγει... Είχε φύγει για πάντα. Μοναχά το αγαπημένο της τραγούδι έπαιζε στο γραμμόφωνο... 
“I can’t live without your love… Well, I can’t live without you, Julia.”

Σε μια στιγμή με ξύπνησε.
-Καρδούλα μου ξύπνα! Τι συμβαίνει; Ανησυχώ, ηρέμησε... Εγώ είμαι εδώ.
Γύρισα και την αγκάλιασα.
-Άκουσέ με. Πρέπει να γίνεις δική μου για πάντα.
Θέλεις να γίνεις δική μου για πάντα; 
«Τα ξέρεις. Όλα τα ξέρεις.
Αλλά ποτέ δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος,
πάντα ελπίζεις πως θα έχεις λίγο μονάχα χρόνο ακόμη.
Ξυπνούσα τα βράδια και πήγαινα στο δωμάτιο του
να δω αν αναπνέει.
Ύστερα επέστρεφα στο κρεβάτι μου και έκλαιγα.
Ο άνθρωπός μου, ο δικός μου, ήταν ταλαιποριμένος
με πληγές στο άλλοτε περίφανο κορμί του.
Παρακαλούσα να πεθάνει, να ησυχάσει πια η ψυχή του.

Μα είμαι 80 χρονώ και έχασα τον άνθρωπό μου.
Είμαι 80 χρονώ και είμαι μόνη μου μ' αυτά τα ντουβάρια,
που ουριάζουν ιστορίες:
εδώ έτρεχε ο γιός μας, εδώ γελούσε η κόρη μας.

Κράτα γερά, κορίτσι μου, μας περιμένουν πολλές ακόμα μέρες.
Μόνο ο άνθρωπος δεν ξαναφτιάχνετε.
Χαμογέλα μου και όλα περνάνε.
Μα,όταν τελειώνει μια ζωή, αυτή για την οποία ζούσες,
που να πάς;
Τώρα είναι όλοι σαν σε όνειρο.
Τώρα πια περπατάς στο δρόμο κι είναι όλοι σκεπτικοί.
Ο καθείς με το δικό του πόνο και χαρά.

Η ζωη ειναι
 ενα ταξιδι πανω
 σε τεντωμενο σχοινι
που πολλες φορες 
το ονομαζουμε 
μοιρα...!!!




Οταν ξαπλωσετε 
μην ξεχασετε 
να σκεπασετε την
 καρδια σας...γιατι εκει
 ζουν αυτοι που αγαπατε...!!!


Με ξεγελασες 
εαυτε μου γιατί;
 με άφησες να μεγαλώσω
Ενσωματωμένη εικόνα 1

Δεν ξέρω αν έφυγε η θλίψη και δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ αυτή η θλίψη που εισβάλλει ύπουλα στις ζωές μας, αλλά κράτησα για πάντα στην καρδιά μου την εικόνα αυτού του ανθρώπου που μέσα από το δικό του βάσανο μου είπε σιωπηλά: «Πάλεψε». Κι αυτό ήταν αρκετό για όλα τα δύσκολα που έφυγαν και για όλα τα δύσκολα που θα ‘ρθουν


από όλα τα παιχνίδια του κόσμου, οι άνθρωποι διαλέγουν τα συναισθήματα για να παίξουν μαζί τους....


ο Θεός μας έδωσε ανθρώπους να αγαπάμε και πράγματα να χρησιμοποιούμε, όχι πράγματα να αγαπάμε και ανθρώπους να χρησιμοποιούμε....




Καθώς η μέρα πηγαίνει προς τη νύχτα , κράτησε τις ανησυχίες σου στο περιθώριο. Κλείσε τα μάτια σου και πήγαινε να κοιμηθείς, όλες οι καλές στιγμές είναι δικές σου για να τις κρατήσεις

Για σήμερα φτάνει η πραγματικότητα.
Καιρός να ονειρευτώ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου