Οταν τσακίσουν τα αισθήματα την καρδιά, κολυμπά σε κικαιώνα αναμνήσεων ,σηκώνεται, πέφτει αλλά αναγεννάτε  και σε άλλα απαγκια λιμανάκια βρήσκει τον εαυτό της...

Την νυχτα 
ολα ειναι διαφορετικα.
..Οι σκεψεις...
οι λεξεις..
.οι σιωπες

Σε είδα..., με είδες...

έκανες όμως πως δεν με είδες...

γελούσες με κείνον...

Δεν φώναξα όμως το όνομα σου...

Απλά δάκρυσα.

ΠΟΤΕ ΜΟΥ

 δεν κατάλαβα 

 πως πέρασε ο καιρός  !

 Τι έμεινε 

 τι άλλαξε 

 τι χάθηκε !

 ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΓΙΑ ΟΛΑ

Κοινές ιστορίες...κοινές μοίρες...κοινά βάρη στην ψυχή...Ανθρώπων άσχετων μεταξύ τους..Όσος χρόνος και να περάσει δεν θα θεραπεύσει τις πληγές...Μάθετε να δείχνετε την αγάπη σας , εσείς που ακόμα μπορείτε...εμείς δεν προλάβαμε , γιατί δεν καταλάβαμε πως το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό..

Οι άνθρωποι βιάζονται..

Εγνοιες,βιοτικές συνθήκες,όνειρα,συμβιβασμοί..

Πού καιρός να γνωρίσουν τη Ζωή τους..

.Τ.Λειβαδίτης

Μην φοβάσαι!!

Οι Ευαίσθητοι αντέχουν!!

Έχουν μια ψυχή ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!

Ακροβατώντας ανάμεσα στο "πρέπει" και το θέλω,

βάζω πλώρη για το επόμενο ταξίδι. 

Στο κόκκινο και πάλι η σκέψη, χαράζει πορείες…

Το μυαλό και το φευγιό μου αναπάντεχα προκαθορισμένα.

Δεν ρίζωσα πουθενά, δεν αλάργεψε η μοναξιά, κι είναι το μαχαίρι

της νύχτας καλά ακονισμένο. Να πετσοκόψει όνειρα αγέννητα...

Στο φεγγάρι σου να κρύψω τη ζωή μου,να λάμπει και να χάνεται.

Στον ίσκιο σου να γύρει η λήθη κι ας ήξερα...

Πως το ταξίδι, κάθε ταξίδι τελειώνει...

Δρόμος κι οι αποσκευές όλο και λιγότερες...

Οι διαδρομές, ποτέ προσχεδιασμένες, πάντα πιο μακρινές.....

Φυγή κι ανάγκη...

Από κει ξεκινώ, εκεί χάνομαι και βρίσκω τον εαυτό μου...

Αναζητώντας μια νύχτα ακόμα…

taksidaki

Στην παιδική ηλικία κλαίγαμε

δυνατά

για να πάρουμε ότι μας άρεσε.....

τώρα που μεγαλώσαμε..

κλαίμε σιωπηλά για να

ξεχάσουμε

ότι θέλουμε.

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

Μα αυτή ηταν η χαρά σου εσύ έδωσες. Εσυ ειθελες. Δεν δίνομαι για να τα πάρουμε πίσω ούτε δικαστής στο τι έδωσα στο τι πήρα. Νομίζω. πάντα. Θα κερδίζουμε. Και πάντα θα χάνουμε. ..για αυτό λέμε στην ζωή η πείρα μας διδάσκει απο τα καμώματα μας......

Γιατί όλοι σε αυτή τη ζωή το έχουμε αυτό το δικαίωμα .....λίγο τρέλα επιτέλους ,λίγο ανάσα ,λίγο ζωη

Τίτος Πατρίκιος

θα μαι στα δυο γερμένος

τα χέρια μου θα χουν πάνω στάλες φωτός

το πρόσωπό μου θα το χει ραγίσει ο χρόνος

φθαρμένος κι άλλο απ τους ανθρώπους και τα λόγια τους

θα φορώ μαύρα γιατί θα χω χάσει κι όσα μείναν

θα κρατάω ένα κομμάτι χαρτί μουτζουρώνοντας

και ένας παλιός γνωστός που θα με δει θα ρωτήσει

“ακόμα περιμένεις;”

Ειναι και αυτες οι σκεψεις 

 που ερχονται ακαλεστες 

και δεν εχεις τι να τις φιλεψεις