ΚΑSOS..: OTAN

Oτι ζει στις ομορφες γωνιες της ψυχης μας...Οτι ταξιδευει στις ζεστες αναμνησεις του μυαλου μας...Δεν πεθαινει ποτε...!!!

Δεν σου ζητώ Θεέ μου
να σηκώσεις κανένα βάρος
από τους ώμους μου...
Σου ζητώ να με στηρίξεις
να μη λυγίσω...!!!

Μερικές φορές συναντιούνταν χωρίς να μιλάνε.
Είχαν τα κεφάλια σκυμμένα,οι δρόμοι της γειτονιάς ήταν άδειοι.
Δίπλα υπήρχαν κάποια παλιά σπίτια, μισογκρεμισμένα.
Λίγο πιο μακριά υπήρχε ένα λούνα παρκ,ακούγονταν φωνές από παιδιά.
Η Ελένη έσπασε τη σιωπή, μου έλειψες του είπε σιγά, σα να μην ήθελε να ακουστεί.
Της έπιασα το χέρι, το χάιδεψα μέσα στα δικά μου.
Ένιωσα λίγο αμήχανα, δεν ήθελα να την κάνω να νιώσει άβολα.
Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε, σα να κατάλαβε....
S.Chronos (Σ.Βε'ι'ς)
Καλησπέρα ....Δεμένοι με την ίδια αύρα
κατάματα κι ούτε που γνωριστήκαμε..
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Μέχρι να βρεθεί ο άνθρωπος που θα μας σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια, είμαστε καταδικασμένοι να τα σκορπάμε σε αυτούς που δεν τ’αξίζουν

Είναι έντεκα η ώρα το πρωί στη γειτονιά μου.
Ο κουλουράς είναι ακόμη στη γωνία, δίπλα στο αρωματοπωλείο.
Κόσμος πηγαινοέρχεται, άλλοι κάνουν βόλτα, κάποιοι άλλοι πηγαίνουν σε δουλειές.
Είναι και μερικοί που κάθονται στο καφέ απέναντι από το αρωματοπωλείο.
Πίνουν τον καφέ τους,κάνοντας το τσιγάρο τους,μιλώντας με την παρέα τους.
Γέλια ακούγονται από κάποια αστεία που λέγονται.
Ζευγαράκια κοιτιούνται στα μάτια,ενώ η μαγεία του έρωτά τους ταξιδεύει σε όλη τη γειτονιά.
Το καφέ έχει πάντα κόσμο.
Ο ουρανός είναι γαλανός και διάφανος πάνω από τους δρόμους της γειτονιάς μου.
Ένα αεράκι περνάει μέσα από τους κήπους φέρνοντας ένα άρωμα ανακατεμένο από τριαντάφυλλα και βασιλικό.
Πίνω τον καφέ μου και σηκώνομαι, διπλώνω την εφημερίδα, έτσι μου έρχεται να μην ξαναδιαβάσω, όλα μαύρα τα λέει, ντύνομαι και βγαίνω έξω στο δρόμο.
Κοιτάζω τις κολώνες, το μυαλό μου ταξιδεύει στο παρελθόν, βλέπω κάτι παιδάκια με κοντά παντελόνια να γελάνε και να παίζουν Αμπάριζα.
Τότε τα αγοραστά παιχνίδια ηταν σπάνια, φτιάχναμε μόνοι μας.
Περνάω δίπλα από το καφέ και το αρωματοπωλείο.
Σταματώ στον κουλουρά.
Γειά σου κυρ Ανέστη τον χαιρετώ.
Καλημέρα μου απαντάει χαμογελώντας.
Τύλιξέ μου δύο κουλουράκια του λέω.
Τα τυλίγει με ένα χαρτί
Μου τα βάζει σε μία σακκουλίτσα.
Πάω να πληρώσω τον ασπρομάλλη γέροντα που τον ξέρω από μικρό παιδί.
Σήμερα είναι κερασμένα από μένα.
Τι λες κυρ Ανέστη λέω, έχεις υποχρεώσεις, σε παρακαλώ.
Χαμογελάει και μου λέει, έχουν βγει σήμερα οι υποχρεώσεις, κάνε μου το χατήρι, σε παρακαλώ και μου χαϊδεύει τον ώμο φιλικά.
Χαμογελάω, σε ευχαριστώ του λέω,σκύβω το κεφάλι τιμώντας την προσφορά του και συνεχίζω το δρόμο μου.
Η γειτονιά είχε αλλάξει, ο κόσμος ίσως έχει αλλάξει,όμως μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.
Παραμένουν, σαν εκείνα τα παλιά σπίτια με την αρχοντική ομορφιά τους,να ξεχωρίζουν.
Να κάνουν τη διαφορά κόντρα στη διαφθορά.
Ξεμάκρενα από τη γειτονιά μου.
Μπήκα στο μετρό και κατέβηκα στο Μοναστηράκι, σε μια περιοχή που δεν αλλάζει εποχή, παραμένει να θυμίζει πως υπάρχει ακόμα ψυχή.
Μυρωδιές και αρώματα από το παρελθόν ανακατεύονται με το σήμερα και συνθέτουν μία ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει όμορφα.
Βάδιζα και σκεφτόμουν εσένα, το ένα κουλουράκι το είχα πάρει για σένα.
Θα καθόμασταν κάτω από την Ακρόπολη και θα τα απολαμβάναμε ενώ θα κουβεντιάζαμε.
Θα μοιραζόμασταν τις σκέψεις μας,τις σιωπές μας,τα όνειρά μας.
Θα νιώθαμε τον ήλιο και το αεράκι, θα κλείναμε τα μάτια και θα ταξιδεύαμε,για άλλη μία φορά.
S.Chronos

στις μικρές γειτονιές της Αθήνας ο χρόνος μερικές φορές σταματάει...Μία μυρωδιά,ένα άρωμα φτάνει για να σε κάνει να πας πίσω στο χρόνο...όμορφο

..και φτανει εκεινο το βραδυ,εκεινο που φοβομουν τοσο καιρο.Ειχα βυθιστει τοσο πολυ που ειχα ξεχασει εμενα.
Ειχα ξεχασει τους φοβους μου γιατι με εκανες να πιστεψω.Δεν υπηρχε βλεπεις το εγω,οσο ημουν μαζι σου.
Και τι εμεινε πια?
Καποιες αναμνησεις,μια καρτ ποσταλ κρυμμενη στο κουτακι της καφετεριας που ονειρευομασταν μαζι και η Φριντα Καλο να με κοιτα.
..και χαμογελα,χαμογελα οπως εκανες εσυ.
Τουλαχιστον θα εχω παντα αυτη να μου "μιλα" τις νυχτες και να κοροιδευω τον εαυτο μου πως εισαι εσυ.

Δεν βγαίνω ωραίος στις φωτογραφίες, στις λίγες που θα με βγάλουν, στις ακόμα πιο λίγες που θα με δεις κάπου στα social media.
Έχω κι εγώ ζωή κι ας μην την παρακολουθείς καθημερινά στην αρχική σου σελίδα.
Ζω απλά μα όμορφα, με ευθύνες, υποχρεώσεις μα και στιγμές που ανήκουν σε εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους.
Δεν "χάθηκα" ποτέ, απλά δεν με γεμίζει να επιδεικνύω με αυτάρεσκο τρόπο την καθημερινότητα ή το πρόσωπο ή το σώμα μου μέσα από φωτογραφίες και updates.
Τόση ματαιοδοξία που υπάρχει.. Είμαι κι εγώ εδώ! Χαμογελάω όμορφα μα θυμώνω εύκολα και δεν θα το μάθετε ποτέ.
Όχι γιατί μου λείπει η αυτοπεποίθηση ούτε γιατί μίσω ό,τι γίνεται μόδα, αλλά γιατί αποφασίζω να περνάω κάπως πιο δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μου. Όχι ότι πολλοί από σας δεν το κάνετε, αλλά προς Θεού, αφεθείτε επιτέλους στις στιγμές σας και κλείστε το ίντερνετ.
Με αγάπη πάντα 🙂

Άκουσα τόσες φορές τους γνωστούς μου να μου υπόσχονται πως ο χρόνος γιατρεύει. Και περίμενα εκείνη τη στιγμή που θα κλείσει η πληγή και κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη θα χαμογελάω.Παζάρεψα τα συναισθήματά μου, έσφιξα την καρδιά μου και μάζεψα τα σπασμένα μου κομμάτια. Αυτά που εσύ έσπασες. Οι υποσχέσεις των φίλων και των γνωστών μου θυμίζουν τις δικές σου άστατες υποσχέσεις. Αυτές που περιείχαν το «μαζί».Έχει περάσει καιρός, λένε, προχώρα, λένε. Αλλά εγώ δεν μπορώ γιατί θυμάμαι. Μία προς μία, κάθε μας στιγμή κι εάν αυτό με κάνει αδύναμη, παραδέχομαι τότε πως είμαι.Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μέρα που σε είδα. Δεν μπορώ να πω πως σε ερωτεύτηκα, όμως, θυμάμαι τον εαυτό μου να σε κοιτάει ασταμάτητα και να μη χορταίνει. Γέλαγες με κάτι που ως συνήθως δεν ήταν αστείο. Το χιούμορ δεν ήταν ένα από τα προτερήματά σου, αλλά όταν γελούσες ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.Μέσω Ακόμα θυμάμαι την αμηχανία μου. Δεν ήθελα να ανοίξω το στόμα μου μήπως δε σου αρέσω. Και εσύ δε μιλούσες Ήμασταν τόσο διαφορετικοί και στην αρχή δε δώσαμε σημασία. Πόσο λάθος κάναμε. Όμως όσο και να σε ελκύει το διαφορετικό δύσκολα κρατιέται. Η θέληση είναι απαραίτητη, κάτι που δεν είχες ποτέ. Καταλήξαμε μαζί. Μη φανταστείς ποτέ πως δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί σου. Δεν υπήρχε στιγμή που να μην είμαι. Θα μπορούσα να τα γράψω όλα τα όμορφα μα δε θα έφτανε ο χρόνος. Κι ο χρόνος περνάει κι εγώ δεν μπορώ να κρατιέμαι άλλο πίσω. Με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερη, να πολεμάω για αυτό που αγαπώ και ας είμαι διατεθειμένη να τα χάσω όλα. Μου έμαθες τι θα πει έρωτας. Κι ας έμεινες μόνο στη θεωρία. Και σε ευχαριστώ για αυτά. Τόσο όμορφες στιγμές που κατέληξαν αναμνήσεις. Ήσουν εκεί κι αυτό τίποτα δε θα το αλλάξει.Πέρασα τον πιο δύσκολο μα και συνάμα τον πιο όμορφο χρόνο μαζί σου. Αλλά έπρεπε να τα καταστρέψουμε όλα. Έπρεπε να πληγώσουμε το μόνο άτομο που “αγάπησαμε” περισσότερο από το ίδιο το «εγώ» σου ισως αυτο να μην ισχυει για σενα. Αλήθεια πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς ξεχνάς έτσι τις υποσχέσεις που μου έδωσες και τα λόγια που μου είπες. Θα ήθελα να ξέρω το γιατί. Μα όταν ξαναβρεθούμε θα είναι τόσο αργά για να τα λύσουμε. Για να μιλήσεις όπως θα έπρεπε το βράδυ που με άφησες. Αλλά πλέον είναι αργά για να τα συζητάω αυτά. Πέρασε ο καιρός, ξεθώριασαν οι αναμνήσεις, έκρυψα τον πόνο και μαζί κρύφτηκες κι εσύ. Μαζί με τον παλιό εαυτό μου. Μα αυτός εδώ ο εαυτός δε θα το δείξει πότε. Αυτός που εσύ γνώρισες έφυγε, όταν έφυγες. Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο, δεν υπάρχει νόημα να σου γράψω παραπάνω. Όσα είπα τα ξέχασες. Λυπάμαι που δεν τα καταφέραμε γιατί πίστευα σε εμάς . Εγώ που δεν πίστεψα σε κανέναν, πίστεψα σε ‘σένα. Δε σου λέω πως δεν έκανα λάθη. Γιατί πάντα έφευγες. Κι αν νομίζεις πως έχεις αλλάξει, στο λέω με σιγουριά: Ο άνθρωπος που έφυγε στα δύσκολα, δεν αλλάζει.Κι εσύ μέχρι να αντιμετωπίσεις το μεγαλύτερο φόβο σου δε θα το κάνεις. Κι ο μεγαλύτερος φόβος σου δεν είναι άλλος παρά ο εαυτός σου.
-naficr7

Ξέρεις.. Δεν είχα ποτέ πολλά πολλά με την ανωτέρα δύναμη...
Είχαμε τις διαφορές μας...
Σε κάθε πέσιμο της ζωής μου τα εβαζα μαζί του...
Ξέρει όμως οτι είμαι Ανθρωπος κ λυγιζω κ έτσι ποτέ δε μου θύμωσε...
Πάντα με προσέχει.. Ποιος ξέρει το γιατί..κάτι θα βλέπει σε μένα!
Σήμερα δεν θα γράψω κάτι ποιητικό κ όμορφο...
Σήμερα θα ξεσπασω.... Να βγάλω τα σπασμένα γυαλιά της ψυχής μου που με κόβουν...!
Πίστευα κ θα πιστεύω στις όμορφες ανθρώπινες ψυχές...
Εδωσα κ θα δίνω κ αυτό δεν αλλάζει όσο κ αν πονάει κάποιες φορές...
Εχω κ εγώ κάποιον που με προσέχει κ με αγαπάει για αυτό που είμαι ακριβως..
Σήμερα λοιπόν... Ανακάλυψα τυχαία στο δρόμο οτι η ψυχή που έδωσα... Είχε διαμελιστεί κ είχε δωθεί για φάγωμα...
Είδα την ψυχή μου...τα συναισθήματα μου να γίνονται περίγελο στα μάτια αλλων ανθρώπων... Είδα τα μάτια εκείνα που πίστευα οτι είχαν ψυχή να με κοιτούν σαν το διάολο.. Είδα μια κόλαση κενή...χωρίς ψυχή... Διαβολεμενη!
Είδα την ψυχή μου σε ενα τραπέζι να ξεσκιζεται με τα βλέμματα τους να με χτυπούν λες κ εκανα έγκλημα ..κάποιο μεγαλο κακό...
Συγχωρέστε με (Ανθρωποι) είχα ψυχουλα κ εδωσα...αυτό είναι το κακό που έκανα..!
Οσο για σένα μεγαλοδυναμε...
Με εδειξες το δρόμο...
Μου έδωσες το φως να προχώρησω...
Οσο κ αν με πόνεσε αυτό...
Τώρα πια ξέρω...
ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ..

Ο γέρος πάντα έλεγε τη θάλασσα la mar, όπως τη λένε δηλαδή στα ισπανικά όσοι την αγαπούν. Και αν καμιά φορά κι αυτοί ακόμη την κακολογούν, είναι σαν να κακομιλούν σε μια γυναίκα. Μερικοί από τους πιο νέους ψαράδες, αυτούς που χρησιμοποιούν τσαμαδούρες στις πετονιές τους κι είχαν ψαρόβαρκες με μηχανή που τις αγόρασαν όταν πουλιόταν σαν τρελό το συκώτι του σκυλόψαρου, την έλεγαν el mar, που είναι αρσενικό.
Γι’αυτούς δεν είναι παρά ένας αντίπαλος, ένας τόπος ,ή ακόμη κι ο εχθρός τους. Όμως, ο γέρος πάντα θηλυκιά τη φανταζόταν, σαν κάτι που σου έκανε ,η αρνιόταν να σου κάνει μεγάλες χάρες, κι αν κάποτε είχε αγριάδες ,η την έπιανε το κακό της, ήταν γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το φεγγάρι την επηρέαζε όπως και τη γυναίκα, σκέφτηκε.
Έρνεστ Χεμινγουέϊ, Ο Γέρος και η θάλασσα, 1952.
ΤΑ Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου