Ποια..
"Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας, κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει. Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά. Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου δεν μπορεί να σ' αγγίξει! Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στη δική σου σιωπή...
.. Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου, που είναι απέριττη σαν δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και απ' αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σαν να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα."
...περιμένω τη φυγή για εκείνο το μακρινό "αλλού", που για την ώρα στο μυαλό μου κατοικεί. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο, κανένα ουσιαστικό ταξίδι δεν έχει να κάνει με τον τόπο. Ο τόπος είναι μόνο το σκηνικό. Κι η ζωή θέλει κάτι πολύ περισσότερο από ένα σκηνικό για να παιχτεί. Χτες μάζεψα και πάλι το κορμί μου σ' ένα μικρό τίποτα, τα βλέφαρα βαριά από την κούραση, μα αυτό το πνεύμα αδύνατο να υποταχτεί. Μερικές φορές δεν ξέρω κι εγώ τι ζητάει από 'μένα... σε πόσα κομμάτια να με διαμελίσω;
Δρόμοι χωριστοί, που όμως συναντιούνται... Μάτια φωτεινά, που δύσκολα ξεχνιούνται... Κάθε μας στιγμή μοιάζει μαγική... Είναι η αγάπη ακριβή: το ξέρουν όσοι το΄χουν νιώσει στη ζωή...
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ,
τη ζωή μου να γεμίσεις μ' όμορφες στιγμές...
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ,
στο νησί σου να με κλείσεις, να΄μαι εγώ η γη, η θάλασσά μου εσύ
Υπήρχε κάποτε μια γυναίκα, που άφηνε μια γραμμή πίσω της ευτυχίας και δυστυχίας... Αλλά ο τρόπος που μιλούσε, φώτιζε την καρδιά μου!
Και τι απέγινε αυτή η γυναίκα;; ...Ταξίδευε μέσα από την σκοτεινή νύχτα, ξάπλωνε για λίγο δίπλα μου και όταν έφευγε από κοντά μου, έπαιρνε μαζί της κάθε επιθυμία μου.
Γυναίκα, πες μου, πού ανήκω; Εκεί που ανήκει η καρδιά σου!
Γυναίκα, το κορμί μου τρέμει, μη με αφήνεις, είμαι μονάχος εδώ, σε θέλω και σε χρειάζομαι σαν ένας τυφλός.
Το φεγγάρι είναι καταδικασμένο να ταξιδεύει, έλεγε... Κι η θλίψη στα μάτια της όταν με κοίταζε, την έκανε, ακόμα, παράξενα πιο όμορφη
"Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο που του' κλεισες την πόρτα,
κάθεται 'κει απέξω χρόνια τώρα...
Κι όταν σε βρουν νεκρό, κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν' ακούς
αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου."
"Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας, κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει. Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά. Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου δεν μπορεί να σ' αγγίξει! Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στη δική σου σιωπή...
.. Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου, που είναι απέριττη σαν δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή.Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και απ' αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σαν να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα."
...περιμένω τη φυγή για εκείνο το μακρινό "αλλού", που για την ώρα στο μυαλό μου κατοικεί. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο, κανένα ουσιαστικό ταξίδι δεν έχει να κάνει με τον τόπο. Ο τόπος είναι μόνο το σκηνικό. Κι η ζωή θέλει κάτι πολύ περισσότερο από ένα σκηνικό για να παιχτεί. Χτες μάζεψα και πάλι το κορμί μου σ' ένα μικρό τίποτα, τα βλέφαρα βαριά από την κούραση, μα αυτό το πνεύμα αδύνατο να υποταχτεί. Μερικές φορές δεν ξέρω κι εγώ τι ζητάει από 'μένα... σε πόσα κομμάτια να με διαμελίσω;
Δρόμοι χωριστοί, που όμως συναντιούνται... Μάτια φωτεινά, που δύσκολα ξεχνιούνται... Κάθε μας στιγμή μοιάζει μαγική... Είναι η αγάπη ακριβή: το ξέρουν όσοι το΄χουν νιώσει στη ζωή...
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ,
τη ζωή μου να γεμίσεις μ' όμορφες στιγμές...
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ,
στο νησί σου να με κλείσεις, να΄μαι εγώ η γη, η θάλασσά μου εσύ
Υπήρχε κάποτε μια γυναίκα, που άφηνε μια γραμμή πίσω της ευτυχίας και δυστυχίας... Αλλά ο τρόπος που μιλούσε, φώτιζε την καρδιά μου!
Και τι απέγινε αυτή η γυναίκα;; ...Ταξίδευε μέσα από την σκοτεινή νύχτα, ξάπλωνε για λίγο δίπλα μου και όταν έφευγε από κοντά μου, έπαιρνε μαζί της κάθε επιθυμία μου.
Γυναίκα, πες μου, πού ανήκω; Εκεί που ανήκει η καρδιά σου!
Γυναίκα, το κορμί μου τρέμει, μη με αφήνεις, είμαι μονάχος εδώ, σε θέλω και σε χρειάζομαι σαν ένας τυφλός.
Το φεγγάρι είναι καταδικασμένο να ταξιδεύει, έλεγε... Κι η θλίψη στα μάτια της όταν με κοίταζε, την έκανε, ακόμα, παράξενα πιο όμορφη
"Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο που του' κλεισες την πόρτα,
κάθεται 'κει απέξω χρόνια τώρα...
Κι όταν σε βρουν νεκρό, κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν' ακούς
αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου