Σαν πέφτει λοιπον η νύχτα όλα χάνονται,
όλα σκοτεινιάζουν..
κι όμως κάτι μένει ζωντανό..
Tα όνειρα δεν χάνονται όταν ξυπνάμε,
χάνονται όταν πάψουμε να τα πιστεύουμε...

Να προσέχεις μικρή !!! 
Αυτό σου είπα 
το τελευταίο βράδυ 
που σε είδα αλλά 
το λέω κάθε βράδυ 
που κοιτάω τον ουρανό 
και σε σκέφτομαι 
τραβάω μια δυνατή τζούρα 
από το τσιγάρο μου 
και πάλι χάνομαι 
στις αναμνήσεις . 
Πάει καιρός 
από την τελευταία φορά 
που σε είδα , 
πάει καιρός 
από τότε που άκουσα την φωνή σου , 
πάει καιρός 
από τότε που μύρισα το άρωμα σου ... 
Χώρισαν οι ζωές μας, 
εσύ είσαι στην αγκαλιά 
κάποιου άλλου 
βγαίνεις περνάς καλά 
και εγώ δουλεύω 
για να ξεχάσω 
και το μόνο που με μοιάζει 
είναι αυτό , 
μα τι λέω 
πάλι ψέματα στο εαυτό μου 
αφού μόλις τελειώσει η δουλειά 
πάλι εσένα σκέφτομαι ... 
Άραγε πως θα ήταν 
εάν ήμασταν ακόμα μαζί ... 
Αυτό το άραγε 
είναι που με τρώει κάθε βράδυ 
και το ξημέρωμα αργεί .... 
Να προσέχεις μικρή 

θα σε σκέφτομαι και ίσως κάποτε σε ξαναδώ ....

Στιγμές

που πνίγονται....στην σιωπή..

Με ψάχνω παντού..

Ρωτάω φίλους και συγγενείς αν ξέρουν που είμαι και σηκώνουν τους ώμους..

Έχω χαθεί απο όλους και όλα, ακόμα και απο μένα , ακόμα και απτη πραγματικότητα..

Ώσπου θυμήθηκα ένα μέρος που έβλεπα τον εαυτό μου..

Ήταν σε εκείνη, συγκεκριμένα στα μάτια της..

Όποτε την κοίταζα έβλεπα εμένα.

Εκεί ήμουν..σε εκείνη..

Σε κείνη που με άλλαξε...που με μεγάλωσε..που με έκανε να νιώσω..

Σε κείνη που ερωτεύτηκα, σε κείνη που έγραφε λάθος το όνομα μου..

Σε κείνη που με φώναζε με το επίθετο μου..

Σε κείνη που με κατέστρεψε άθελα της.

εγ.

Όπως κόβουμε τα πιο όμορφα λουλούδια από έναν κήπο έτσι και η ζωή επιλέγει να πάρει τα πιο όμορφα πλάσματα κοντά της. Πολύ λυπηρό, ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος και οι ζωές μας τόσο ρευστές. Θέλουμε να βοηθήσουμε το απροστάτευτο και το αθώο, θέλουμε να γίνουμε ήρωες αλλά η ζωή δεν είναι ταινία. 

Η ζωή είναι γεμάτη με πόνο, για αυτό δεν μπορούμε να διακόπτουμε την καθημερινότητα μας για να μεριμνούμε συνεχώς και να νοσταλγούμε. 

Προχωράμε και θυμόμαστε. 

Η ψευδαίσθηση της ελπίδας ωστόσο είναι που με πληγώνει, η ελπίδα ότι ένα γεγονός σημειώνει θετική εξέλιξη άλλα αμέσως, άδοξα και άδικα, χάνεται ...

Είναι μια δύσκολη χρονιά, ναι.

Προσπάθησες.

Αλλά το πρώτο σύμπτωμα του θανάτου είναι η γέννηση.

Αντίο.

”Έχω ρυτίδες επειδή είχα φίλους, και γελάσαμε, γελάσαμε τόσο πολύ”

VIRAL

Γεωργία Μπαρμπαρή   11. 09. 2017

579 Facebook

”Έχω ρυτίδες.

Κοίταξα στον καθρέφτη και ανακάλυψα ότι είχα πολλές ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου, το στόμα μου, το μέτωπό μου.

Έχω ρυτίδες επειδή είχα φίλους, και γελάσαμε, γελάσαμε τόσο πολύ, με δάκρυα.

Και γνώρισα την αγάπη, που με έκανε να σφίξω τα μάτια μου.

Έχω ρυτίδες γιατί έχω παιδιά, και ανησυχώ γι ‘ αυτούς!

Έκλαιγα για τους ανθρώπους που αγαπούσα και που έφυγαν, για λίγο καιρό ή για πάντα ή χωρίς να ξέρω το γιατί.

Έχω δει όμορφα, νέα μέρη που με έκαναν να ανοίξω το στόμα μου, και είδα τα παλιά μέρη που με έκαναν να κλάψω.

Σε κάθε ρυθμό στο πρόσωπό μου, στο σώμα μου, κρύβει την ιστορία μου, τα συναισθήματα που έχω ζήσει, την πιο οικεία ομορφιά μου, και αν το σβήσω αυτό, θα σβήσω τον εαυτό μου.

Κάθε ρυτίδα είναι μια ιστορία της ζωής μου, ένας καρδιακός παλμός της καρδιάς μου, είναι το φωτογραφικό άλμπουμ των πιο σημαντικών μου αναμνήσεων.”

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΖΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΑ ΟΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΣΩΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΚΑΤΙ. ΡΕΦΡΑΊΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕ ΖΩΗ...

Θάλασσα. ....της ψυχής μου η γαλήνη και ηρεμία ν αγναντεύεις την θάλασσα. Με μια αγκαλιά πού αγάπησα. Όνειρα που έμειναν. Αταξιδευτα .......

Όνειρα απατηλα

Πολυ αργοτερα καταλαβα. Δεν ηθελε να με προστατεψει απο το κρυο. Απο τη μοναξια ηθελε να με γλιτωσει. Απο την καταρα να εισαι μοναχος στον κοσμο. Απο το αχθος να εισαι παντα ελευθερος