Kαι τελικα,,,,,,,,,,,,

Εχω μια συνήθεια της σιωπής........

όταν έχω να πω πολλά πράγματα και πολύ κατάκαρδα

....και στην τελική ρε φίλε όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι ακριβώς ίδια. Αυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι με τους οποίους τα μοιραζόμαστε. Αυτοί που βρίσκονται δίπλα μας κάνουν τη διαφορά. Αλλά ίσως κι αυτοί που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας κι ας θέλουν να'ναι δίπλα μας. 

Τα ηλιοβασιλέματα ανήκουν σ' εμάς. 

Ανήκουν σ'εμένα και σ'εσένα.

..χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

Όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε εν δυνάμει σαν το γλάρο Ιωνάθαν. Αρκεί να πιστέψουμε στο καλό που υπάρχει μέσα μας και να αναζητούμε την αλήθεια, με βάση αυτό. Στο δρόμο θα βρεθούν πολλοί γλάροι κάτω εκεί στο έδαφος που θα προσπαθήσουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Πως δηλαδή, το όνειρο δεν έχει σημασία. Πως αρκεί να εξασφαλίζεις την τροφή και τα υπόλοιπα δε μετράνε. Και είναι πολλοί αυτοί οι γλάροι. Τεράστια η πίεση που ασκούν. Αλλά καμμιά πίεση δε μπορεί να συγκριθεί, με την βαθύτερη αίσθηση, πως έχω χάσει το δρόμο μου. Πως ακολουθώ τυφλά και κάνω απλά αυτό που μου λένε. Σε όλους μας, υπάρχει ένας γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον                ( Εναλλακτική Δράση)

ολοι οι ανθρωποι, τοσο διπλα σου, τοσο μακρια σου ψυχικα. πωωω η τραγωδια αυτης της εποχης θα γραψει ιστορια τελικα.

Τρέξαμε πολύ στην ζωη να φτιάξουμε να παρουμε να έχουμε πολλά πιο πολλά από. σένα απο κείνον και τον άλλον γελάγαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε οτι ξεγελαγαμε τον τομαρι. .  τρώγαμε τη ζωη μας φθείρεται. και να ρε άνθρωπε. Παρτα όλα τρέχα να τα εξαργυρώσεις να συντηρήσεις το τομάρι σου θα σου κοστισουν.   η επισκευές σου αναλογησου ομως τότε να χαμε μπαλωμένα ρουχα καθαρές συνείδησης ξέγνοιαστα χρόνια και ας μην ηταν .........εκσυγχρονισμένα σάπια. ....αλλά απλά αληθινά, ,

Μια αρχαία ιστορία μιλάει για δύο Λύκους των πρώτων Εποχών.

Ζούσαν σε ξεχωριστούς Κόσμους και δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.

Και οι δύο σκέπαζαν τους Κόσμους τους με την δύναμη τους.

Μια μέρα... Κάποιοι αποφάσισαν να τους φέρουν πρόσωπο με πρόσωπο...

Οι δύο Λύκοι συναντήθηκαν...

Με μάτια πορφυρά και ανάσα γεμάτη φωτιά...

Συγκρούστηκαν και έγιναν Ένα!

Και μια νέα Δύναμη γεννήθηκε μέσα από την σύγκρουση δύο Κόσμων.

Και οι Κόσμοι... Ένας! 

Ξαπλωμένος και τα φώτα σβηστά βλεπω το ταβάνι σαν πανι του σινεμά μία ταινία που θαρρώ σαν να είναι είμαι παιδί ανέμελο να τρέχω δεξιά κι αριστερά να την βρω την αγαπημένη βλεπω τον ειχε γαρμπη. .  .    . Δεν με πείραζε ξερω είχε θυμώσει μαζι μου μπήκα μέσα της τι αγαλλίαση Θεε μου μου αγκάλιασε το κορμί σφιχτά και αφέθηκα να με χαϊδεύει ήταν ο έρωτας μου ο μοναδικός και μόνο. σταμάτησε το κύμα της και απο γαρμπή τον μπουνατσαρησε να με ταξιδέψει μέσα στην απεραντοσύνη της ω θάλασσα μοναδική ερωμένη της ζωης μου,